AKO AT ANG TRYING NEW THINGS

May certain affinity sa akin ang mga bagay na hindi ko alam.

I take pride sa fact na mahilig ako alamin ang mga bagay bagay (na within sa realms na may answers baka kasi mamaya sabihin niyo bat hindi na ako magstart magresearch about UFOs).

Anyway, may mentality talaga ako na "i have to know" sa lahat ng knowledge wise or kahit anong naka peak ng curiosity ko.

Sidenote: may part ng young adult mode ko na nacurious ako heavily sa Latin language dahil sa fact na puta hindi ko matanggap na kelangan ko imemorize ang Latin names ng mga halaman at animals. Parang, why? Bakit hindi na lang yung Proper name nila as Mahogany tree? Bakit kelangan Swietenia Macrophylla? At hindi lang yun, kelangan talaga italicised. Swietenia Macrophylla. And oo, alam ko talaga na Swietenia siya kasi, sideside note: thesis ko ay involved ang Swietenia trees at nagkalat siya sa loob ng DLSU.

Pero eto talaga ang reason ng post na to. Aside from mahilig ako mag research ng mga bagay bagay, directly related dun is ang fact na mahilig ako magtry ng bagay na hindi ko alam. Specifically sa pagkain. May motto ako na "What's that? I want that." or ang mas tabachoi na "What's that? Pakagat." Pero kung pipilitin niyo, ang reason-reason talaga ng post na to ay ang fact na kelangan ko na burahin ang photos sa phone ko. #sorrynotsorry

Eto talaga ang video na nagpeak ng curiosity ko.

So sabi ko, shet kelangan ko makakuha ng MRE at matikman. Naging malaking issue din sa akin kung pano ako makakakuha ng MRE. Pero kinaya ko. #blessed HAHAHA.

Pero konting prologue, nanguto ako ng friend na mabilis mauto sa curiosity. Itago na lang natin sa pangalan na Anonymous #2. Nauto Nainspire ko siya bumili at i-try ang MREs.

So for some weird force of nature, nauna nakuha ni Anonymous #2 ang MREs niya which is maling mali na gawin sa ugaling kong "What's that? Pagkagat." Mas magiging peaking mode ang curious mind ko. 

Hindi lang yun. Nagkupal mode pa siya. 

Pero katulad nga ng sabi ng mga tao, Patience is a vulture virtue.

And totoo. Madami siyang laman. Sobrang MacGuyver mode. Pwede akong umupo sa lupa at magpanggap na nasa gera.

Pero eto talaga ang pinaka fun part. Ang chemisty mode. May own pangluto mode nga talaga inside. Sa sobrang liit na water added, magiging all around thing siya. Stove, water heater, blah blah. Partida bato lang at water kelangan mo. Very gera mode nga.

  

 

Eto pakshet ang main meal. Yang buo buo sa left ay ang kanin at ang right ang beef strips ulam. Hindi siya masarap syempre. Anong ineexpect mo? Nasa gera ka na nga eh. Tapos aarte ka pa sa food? Charot.

Pero pakshet, pangit lasa. Pero hindi naman lasang panis or parusa. Palatable. Pero kung pipikit ka at iimaginin mo nasa gera ka, pwede na. Mabubuhay ka na for a day.

Tas may merienda ka pang Peanut Butter and Jelly. Okay na di ba?

And sa lahat ng laman ng MRE stuff (stuffs? stuvves?) ay ang pinaka favorite kong Beverage Base Powder Tropical Punch. Also known as instant Kool Aid slash Gatorade. Pero ang main issue ko ay ang name niya. Beverage Base Powder. Wala lang. 

Yan lang. Gusto ko lang i-share at i-save sa internet ang MRE experience ko/namin. Kung may natutunan man ako is ang fact na walang MRE ang pilipinas. I guess ang dala or dadalhin ng mga army men na pinoy sa gera ang ay carinderia balot balot take out or isang lata ng 555 sardines at isang plastic ng kanin bilang sanay naman mga pinoy sa tinge mode. Plus, issue nga na walang kwenta army/military stuvves natin. So, no to gera. #worldpeace

Baduy no?

-nyabach0i

HELLO SUMMER

Wala. Walang relevance ang summer or beach or whatever cliche summer-y stuff sa post na to. Wala. Gusto ko sanang sabihin na clickbait ang title pero obviously hindi naman din nga. So wala pa din.

And oo, aware ako na matagal na ako hindi nagpopost. I will enter the same lame ass excuse as always. Work, adulting, tinamad ako. Pero mas leaning sa work talaga. Work-life happened hahaha.

Anyway, this post ay dahil sa nabasa ko ang running book ni Murakami. Yung What I Talk About When I Talk About Running. And no, hindi eto book review whatever. Gusto ko lang i-share dito ang mga nararamdaman/naramdaman ko nung binabasa/nabasa ko ang librong yan. And yes, fan naman ako ni Murakami kung nagwonder ka ng konte.

Pero yun nga, sabi nga ng title niya, yung libro talaga ay kung ano ang sinasabi niya or iniisip niya pag nagkukwento siya about running. And no, hindi ako runner for the obvious tabachoi reasons. And yes, maganda yung libro. Recommended. 10/10. Will read again. Buy it. Gift it.

Pero pero pero...

Wala akong naramdaman sa librong yan kundi matinding frustrations. Like malalang frustrations about any physical activities of some sort. Ang librong yan, spoiler alert, ay about sa napaka baliw levels niya sa marathoning. As in passion talaga. Everyday, blah blah, routine blah blah. So fine, ikaw na Murakami and your running lifestyle. 

And no, hindi ako nafrustrate dahil sa hindi ako marathoner. Never ko naman pinangarap yun. Nafrustrate ako kasi may routine din ako before. Na slightly physical din pero malaking impact sa akin. Naging slightly less tabachoi ako and ang pinaka nakakainis na part na totoong nakakadestress siya at totoong it helps sa mental health. Wait, before kayo magconclude na "edi get up your tabachoi lazy ass and bumalik ka sa physical routine mo" let me explain...

Na injure ako. Ng malala.

Hindi lang to tipong rayuma or kung ano mang cliche na pain thing. No. This is a nakakapikon na spinal cord injury na pwede ko i-apply na maging PWD ako. Ayoko na inexplain dito kasi everytime naiisip ko nafufrustrate ako lalo at napipikon kasi maliban sa constant pain siya sa likod ko, hindi na ako makagalaw ng maayos. Which palagi kong naiisip kasi constant pain nga so ayun. The frustration cycle continues.

So after ko mabasa yung book, mas nafrustrate ako. Ganito siguro nafifeel ng mga career ending injuries ng mga basketball player. Although malayo naman ang comparison sa akin. Wala lang. Naiinis ako sa part na nagkaroon ka ng something na advantageous na ginagawa mo routinely, umulan man or not, na nawala dahil sa something na hindi mo choice. Buti sana kung tinamad ako. Tanggap ko pa eh. But nooooooo.

So thank you Murakami. Pinaalala mo sa akin ang something na hindi ko na siguro magagawa (well pwede naman pero may involvement ng bakal at operation, but for now...). 

Inaantay ko pa din ang "when life closes a door blah blah shit". Pero for now, magwawallow ako na wala akong magagawa about it. Mga 80% icoconclude ko na lang na malas siguro ako and whatever related thoughts.

So ayun lang. Ayoko na itodo ang outpour ng frustrations dito kasi baka magwalling ako mayamaya with tears. Share ko lang. Kapikon kasi yung libro eh. Pero maganda ung libro. Natrigger lang talaga ako ng malala which btw, palagi naman ginagawa ng Murakami book sa akin.

In conclusion, wag maniwala sa no pain, no gain. Tamo constant pain ako, wala akong nagegain.

Kthanxbye.

-nyabach0i

OHMAYGAAAAAH!

Please read the title like this:

Well, well, well, hello March.

Well, well, well well, aware ako na ohmygah ang tagal na ng last blog ko. Mahirap kasi magmeynteyn (hindi ko kinacount ang post ko borderlining between depressive and dark pit of someone's soul). I mean, adulting. Adulting with work, adulting with social media, adulting with PS4, adulting with books, adulting with food, you know? The usual. Kaya eto ako, bumabalik. Parang mens lang yan. Paminsan andyan, paminsan wala. You know? The usual.

Plus, hindi monetized ang blog na to. So walang motivation ng slight, charot.

So kamusta? What's happenin'?!

Sa akin? Wala naman pero parang madami din ng slight. Pero dahil nasa gitna ako ng work today (tonight, nightshift forevs ako eh), sheshare ko ang panaginip ko kagabi (kaninang umaga, nightshift nga di ba?)

Napanaginipan ko si Gretchen Ho.

Nakakatawa kasi yung caption ng pic na yan ay Gretchen Ho: The face of modern Chinoy youth

Ayan ang pic niya, just in case hindi niyo siya kilala. Pero teka, konting background, may meds akong tinetake (tinake) recently na nakakaapekto ng dreams ko. Everytime tinetake ko yun, wala akong dreams (hindi dreams na my-dream-one-day-is-to-be-an-astronaut ha. wag tanga). As in wala. Like black lang, which sobrang gusto ko kasi satisfying long black sleep lang. Yung paggising ko, may laway pa ako sa pisngi. Ganung level. So anyway,

This time, hindi ko tinake yun obvs and napanaginipan ko si Gretchen Ho. Nothing sexual but something malabo and benta sa akin sa waking hours.

Sa panaginip ko daw, naglalakad ako pauwi sa village namin tapos apparently kapitbahay ko daw si Gretch (i feel lang pwede ko na siya tawagin sa nickname niya dahil close kami sa panaginip ko). Tinawag ako ni Gretch na pumasok sa bahay nila, edi pumasok ako sabi niya eh. Tapos yung bahay daw nila, tadtad ng Last Supper items. Last Supper painting, Last Supper sa mug, Last Supper sa walls, pictures, sofa, doors, etc. Tas ang feeling ko sa dream ay parang hindi weird, meaning nakita ko na to before feeling kasi nga close kami ni G. G na lang kasi haba pa din ng Gretch eh.

Anyway, so naalala ko tatlong floor ang bahay daw nila na tadtad ng Last Supper tapos naalala ko na masakit likod ko habang umaakyat sa stairs kasi nga may bad back ako. Tapos nagagalit daw ako sa kanya about it. Tapos tinanong kung ano ba kasi meron bakit niya ako tinawag. Apparently nagpapatulong siyang hanapin ang red na tsinelas niya.

Tapos sumagot ako:

"Akala ko ba One Big Fight? Bakit red?" 

Tas nagising na ako.

So kung sino willing maginterpret, by all means. Ayoko magpaka Joseph, son of Jacob at alamin ang meaning ng dream na yan about Gretchen Ho.

But, but, but, I have to admit, hindi na masama mapanaginipan si Gretchen Ho. It could have been ibang some random ugly af babae! Charot.

Anywan, yan lang sheshare ko.

Tapos na self imposed break ko.

Baboo.

-nyabach0i

ETO TALAGA ANG...

Happy new year post ko! Eto na talaga yun! Eto yun! THISHISHIT!

HELLO 2018!

*Splatoom! Splatoom!*

Baduy, I know.

Pero noh, kung iisipin mo, ang bilis at the same time parang feeling mo wala masyadong umandar nung 2017. Pero sa totoo, andaming nangyari, at oo, parang wala masyadong nangyari. Eto ata yung feeling ng change. Lakas maka denial, pero wala kang magagawa.

Pero shrue, madaming nangyari last year. Pucha, news and public affairs pa lang eh.

WHAAAT~~ Trump?! President? WHAAAAT~~ Marcos nasa libingan ng bayani na?! HUWAAAAA~ Who would have thought namputa si Mocha ay some whatever public person na! Naknangtokwa parang kelan lang bisexual lang siya na naka bikini tuwing gabi.

But fine, personally, madami nga namang nangyari. Madami akong work related ticket na nasara. Madami akong lugar na napuntahan. Nakalabas ako ng bansa odevah. At ang pinaka mahalaga, madami akong nakain na masasarap. Life wins kumbaga.

Pero wala akong balak isa isahin for the fact na may weird fact sa blogger. Mas mahaba ang post, mas walang nagbabasa -Charot. Pero syempre, ayoko naman mag unload at gawing dear diary to. Pake niyo di ba? HAHA. Pero for this HAPPY NEW YEAR post, isheshare ko ang mga 2017 discoveries ko. Mundane man to or hindi. Sheshare ko pa rin.

1. GAMING 2017

Ok fine. Hindi rin sandamukal ang nalaro last year. As a gamer, fail yun. Pero meron pa rin naman kahit papano. Nalaro ko finally ang FFX at FFX-2. Nope, hindi ko gusto both. Sakto lang. FF7 forevs.

Pero for some reason, tumatak tong Hollow Knight sa akin. Indie game, first and foremost. May weird liking ako sa mga indie game kasi sure maganda ang storyline. True enough, maganda nga to. Insect kayo at isa kang Hollow Knight. Hindi ko na sospoil ang plot, pero this about finding dreams and learning old tails ganyan. Parang each and everyone may hidden dreams na hindi nababasa nino man.

I'll rate this 4 bacons over 5.

2. MOVIE 2017

OMG, 2007 Nyabs will be surprise kung gaano kadaming movie ang napanuod ko this past few years. Last year 20 plus. Dapat lilista ko lahat, kaso tinamad na ako. Pero madami dun sa list na maganda talaga. Mga tipong pwede nating pagdebatihan over coffee or something. Maraming thought provoking, maraming so so lang.

But, but. Loving Vincent. Hayy starry starry night, paint your palette blue and grey.

Gusto ko i-explain bakit may soft spot to sa akin. Pero may part na gusto ko na lang din solohin why. May melancholic beauty ang life ni Vincent Van Gogh sa totoo lang talaga, pero wala eh. Ganun talaga eh. Hay.

AT PINAKA IMPORTATENG PART, ETO ANG FIRST MOVIE EVER NA HANDPAINTED! I'll rate this 5 bacons over 5.

3. SERIES 2017

Sa lahat ng series na napanuod ko, eto ang pinaka natakot ako for the fact na pwede siya mangyari. Ayoko na i-tackle yung sensitivity ng issues like religion, lgbt, woman's rights, at kung anuano pa. Basta. Leche tong The Handmaid's Tale.

After watching, natakot ako for myself. Kasi sure ako pag nangyari to, first 5 minutes pa lang ng scene, pinatay na ako.

I'm sorry Aunt Lydia.

But cinematography wise, sobrang ganda ng shots ng series na to. As in. Yey for women directors!

I'll rate this 4.5 scared bacons over 5.

4. MUSIC 2017

Nope, not Kpop this time (although, special mention ang Blackpink -nope wala akong balak i-explain now why). Madami akong gustong songs last year. Like si ate Dua Lipa at ang IDGAF, for example. Sama mo na yung Havana ni Camila Cabello kasi nakaka LSS siya. But sa lahat ng nadiscover ko, etong Japanese band na to ang fave ko. Gesu No Kiwami Otome. Also known as, Girl at the Height of Rudeness. Bigyan niyo ng chance ang pakinggan ang video na yan. Kung aarte ka at hindi mo gets ang Japanese, about adulting ang song. At no, hindi ko fave to dahil sa drummer na babae. Pero kung papansinin mo din, cool si ate drummer girl.

5. BOOK 2017

Yes, aware ako na hindi released tong book na to ng 2017. At yes, aware ako na sobrang tagal na nitong sikat. For sure may ibang school na ginawang book report to. Let me explain.

Matagal na tong book na to sa akin. Kasi part to ng panic buying galing sa Book Fair years ago. At dahil idol ko si Rory Gilmore in reading books, kasama to sa binasa niya (tinry kong gawin ang Rory Gilmore challenge sa Goodreads na app, hindi ko kinaya. Pero kasama to sa list.) Anyway, bakit to kasama sa list? Pakshet bore na bore ako sa book na to. Gets ko na sikat siya, fine. Maganda nga naman ang concept ng Catch-22, like pwede pero bawal at bawal pero pwede. Bale ang Catch-22 ang limbo mode ng decision making at rules nila sa military chuchu. Basta boring amputa.

Tinapos ko wag kayong magalala. Kasi wala akong librong sinimulan na hindi tinapos kasi na o-OC ako (except school books. lul wala akong kilala na end to end binasa yun lul.) I'll rate this no bacon at all.

6. VIDEO 2017

Adik ako sa youtube, yes. Napulot ko tong video na to kay Pewdiepie (ang god ng youtube). Sa buong 2017, eto lang ata ang video na naiyak ako kakatawa randomly. Panuodin niyo. Super benta sa akin to. Kupal sobra. Haha. Buti na lang hindi magagawa sa MRT to.

7. FOOD 2017

Lahat ng nakakain at kinain ko sa Taiwan. Wala akong pinagsisisihan sa na-gain ko from Taiwan. Willing ako kumain ulit hanggang hindi makahinga. This is not rateable. Parang painting lang, priceless. HAHA. Baduy. (salamat Asyang sa video. ninakaw ko, yes)

So, ayan. Sisirain ko ang OC keme niyo at hindi ko isasara ng 10 ang list. Hindi rin 8, kahit 2018. 7 kasi nga naman 2017 list. Haha.

Sana madami kayong natutunan from 2017. Ako din naman.

At sana ang 2018 ay maging manigo. Manigo as in from Manigong Bagong Taon. HAHAHA. 

Osha. Kthnxbye.

-nyabach0i

2:35 am Random Ramblings

1. Pamisan, nahuhuli ko sarili ko na nahuhuli ang sarili na nakangiti. Hindi ko maexplain bakit nangyayari. Either seldom mangyari or ganun ako kaconscious sa pagngiti. In other words, medyo nagegets ko si Kanye West. May nakausap/nakakausap ako about smiling and pagiging happy which they said na baka dahil may konting guilt or worthiness reasons. Wala lang, nashare ko lang kasi nangyari recently while watching livestream ng whatever game.

2. Paminsan, tinatanong ko sarili ko kung may nakakaremember ba ng mga kwento ko or mga moments involving me kung pano ko maretain ang mga bagay bagay. For some weird reason, retentive ako sa mga nangyari before. Inisip ko lang kung may nakakaretain din ba na iba. No, hindi to synonymous sa kung may nakakaalala ba sa akin. Iba yun.

3. Paminsan, naiisip ko talaga magblog. Kasi almost sure ako na konti na lang talaga ang active sa blog. Plus, hindi ko to namomonetize bilang for some arte ni google, nadeny account ko. E kelan pa ba to? 2005? 2007? Anyway, actually, scratch that, madalas ko maisip magblog. Parang kunwari unrequited person lang. One way listener. Unloading area, ganyan. E kaso, life happens. As much I would want to unload, nauunahan ng adulting.

4. Paminsan, gusto ko pumunta sa casino alone. Like randomly lang. May weird gut feel ako na mananalo ako or something. Parang tutal magisa ka at may sadness aura dahil magisa ka, baka maging maswerte ako in terms of casino luck. Dapat gagawin ko to recently. Kaso, dahil sa Resorts World thing, natakot ako. Kasi what if sa sobrang malas ko, mataon na ang alone adventure ko sa casino ay ang panahon na may magnanakaw? So pati ba naman sa death magisa ako?

5. Paminsan, naalala ko na shoulders ang edges ng unan. Try niyo. Pikit kayo then hawakan niyo. Wala lang.

6. Paminsan, pag mainit, like tonight, nakikinig ako youtube ng bagyo video. I know sobrang bad, pero winiwish ko din paminsan na may bagyo. May certain weird gloomy conforting feeling lang ang bagyo slash grey skies.

7. Paminsan, kinakausap ko ang aso na parang tao. Paminsan lang naman. Tas sasabihin ko sa dulo na "Onga pala hindi ko kayo naturuan mag tagalog". Pero, paminsan masaya din magshare sa aso ng emotions. Kasi wala silang magets at nirereply. Or baka gets nila? Joke lang hindi nila gets yan.

Pero,

Paminsan lang naman lahat ng yan.

At paminsan nageend ang list sa number 7. Odd number. Odd kasi iba? Or odd kasi hindi even? Labo.

Osha.

-nyabach0i

OKAY FINE, TAMA NA MUNA SA EMOTERANG POSTS

E kasi nga naman, bigay niyo na.

Kung hindi niyo alam (well malalaman niyo na kasi hindi naman ako nagpapapigil sa pagkwento), madami akong random written poems and echos sa iba't ibang lugar. Sa ilalim ng unan may notebook ako, sa work table, sa Notes ng phone ko, sa random resibo, sa likod ng random notebook, sa gitna ng sketchpad, and so on. Hindi ako nagpapapigil kung may maisip akong chenez. Kaya ibigay niyo na.

In relation to that, paminsan hindi din masaya. Kasi napopollute ang utak ko. Hindi kaya masaya na imbes tulog ko na lang e kelangan ko pa isulat ang random keme sa utak ko. Or hindi rin masaya na kelangan ko mag rethink at rewrite kasi kelangan ko pa ng metaphor over a metaphor para ako mismo hindi ko maalala kung bakit ko sinulat yun in the first place (wuht?).

Kaya again, ibigay niyo na.

Pero eto tayo, nagbabalik. Namiss ko lang ang randomness ng utak. Walang flow na parang kepayla kong 2nd day ang flow (TMI). Kelangan din maging random para hindi naman maging emotionally draining for me ang blog ko, charot.

EQ DIAPER.

Nope, not the actual diapers. Pero naisip niyo ba minsan kung bakit EQ ang tawag sa diaper na yan? And oo, ginoogle ko na. Wala. Walang sagot. Maliban sa mga review na nabasa ko na wag gamitin daw kasi naglileak ang mga sumpa sa gilid keme, wala akong nakuha ng meaning ng E at Q ng EQ diaper.

Pero sige, i-assume natin na Emotional Quotient ang meaning niyan. Iniisip ko kung may connection ba sa mga bata or sa diaper ang EQ per se. Well I guess, in a way, kung najebs ka nga naman in public at na shame ka, masisira ang EQ mo. So kelangan mo ng EQ diaper para hindi kamahumiliate publicly pag nag number 1 or 2. 

Pero sige, todo pa natin. Relate na natin sa Psychology which is number 1 criteria for judging ng EQ ay Self-awareness. So kung kilalang kilala mo na ang sarili mo daw, mataas ang EQ mo. Then Self-regulation, also known as Self-control. Dahil kilala mo na sarili mo, kaya mo pigilan or i-control sarili mo within realms of right and wrong with a pinch of conscience and stuff. Mataas daw EQ mo. So, kung aware ka na jejebs ka at nacontrol mo na maijebs sa diaper, mataas EQ mo. Hence, EQ diaper. Galing di ba.

Pero bakit nga ba tayo nagsasayang ng oras para sa EQ diaper topic? Ang ibig sabihin ko lang, mas maraming adult na dapat hanggang ngayon nag eEQ diaper pa din. Taas taasan naman ang EQ.

LIFE.

Putangina nitong movie na to as in. AS. IN. Taena niyong lahat. <Spoiler alert> Walang naiwan amputa. Wala. Tegibomb. Tegilyn Mercado. Tegi Halliwell. Tegisaurus Rex. Maliban sa galit sa starfish ang writer-creator ng movie na to, galit siya kay Ryan Reynolds. Iaassume ko na lang na napadaan si Ryan sa daan ng pinagshootingan at wala siyang magawa kaya sumali siya for 15 min sa movie. 

"Oi Rye! Busy ka? Sakto may extra kaming Astronaut costume, sali ka na! Lalagay ka namin una sa credits kay Jake promise!"

Is how I assume the conversation went. Accuracy 100%. Andun ako eh, chos.

Panuodin niyo to kung gusto niyo mainis sa buhay at mafrustrate at malungkot ng sabay sabay. Lumabas ako ng sinehan na emotionally comatosed. As in hindi ko alam ang feelings at ang concept nito. Kinailangan kong mag Ctrl+Alt+del via food and coffee.

INTERVIEW.

Naalala ko na bakit ako mediocre nung college. Mahirap kasi ang sobrang magaling. Pag magaling ka, mas madaming responsibility kasi nga challenge yourself daw. Alam namin na kaya mo blah blah. It will maximize your potential ika nga. Sinadya kong maging mediocre nung college maliban sa rebellious stage ay dahil ayokong mahirapan in general. Pero ha, modesty aside, kaya ko naman maging none mediocre. Vivid pa sa utak ko na everytime pabagsak na ang grades ko at kelangan ko ipasa ang last long exam, nahahighest ko naman para wag bumagsak. True enough, hindi naman ako bumagsak nung college. Pero point is, eto. May interview ako work related recently. Narealize ko lang na dahil kinarir ko ang career, mas nahihirapan ako. Tapos pag nakikita ko ang iba na more Youtube or more nganga sa work, nakakainggit. Parepareho naman kaming nasuswelduhan every month. Wala lang. Kalagitnaan ng interview, nag click ang switch ko sa utak na "AH, KAYA AKO MEDIOCRE DATI!"

Yun lang naman. Share ko lang. #adulting

Todo na yan. Next week ulit try ko.

-nyabach0i

The Space Between

Naiinis ako na nakalimutan ko to.

Parang nakakatawa na nangiinis ang Youtube minsan sa mga lecheng suggested videos niya. Okay fine, usually sa work, nakikinig lang ako ng Youtube songs/documentary/blabbers habang nagwowork. You know, life of an IT.

That particular day, itago natin sa like a day ago (also known as yesterday), habang nakikinig ako ng my choices of songs, biglang bumulaga sa akin ang:

And at that moment...

Napahinto ako.

Naalala ko yung mga panahon dati at ngayon. From 2004, 7, 8, 9, 2012 etc.. etc.

Nakakainis noh? May kanta talaga na powerful.

Pero mas nakakainis na hindi naman triggering ang kanta na to in general. Hindi mabagal. Hindi malungkot ang lyrics. Pero for some reason, natitrigger ako. May own meaning kasi ako? Ewan.

Naalala ko din na meron ako nito sa karag kong iPod tapos every time nahahagip sa shuffle playlist ninenext ko kasi ayoko matrigger.

Mas nakakainis na hindi ko fave na fave si kuya Dave Matthews at ang band niya. Maliban sa kanta na to at Crash Into Me. Pero ultimately, nakakainis na may chokehold powers to sa akin. Haaaay.

(Actually maraming kantang ganyan sa akin bilang ikeclaim ko na Audiophile ako, pero pagiisipan ko i-share. Kasi ayoko mag trigger party sa blog ko)

"The space between

What's wrong and right

Is where you'll find me hiding

Waiting for you"

Saksak puso, tulo ang dugo.
-nyabach0i

PS:
Whats up with politics lately?!
Asan na neck brace ni G

BRAND X - PUK Code

May some overnight fieldtrip thing before back in college.

Naalala ko pa na karag na phone ang gamit ko nun.

3210? Or yung parang Safeguard.

Anyway, naalala ko din na wala pang Sun Cellular nun. Panahon din yun ng drop calls. Yung first 5 sec per call walang bayad.

“San ka na?”

“Dito”

Mga ganyang conversation tapos walang bayad.

Naalala ko din na mahal ang text nun. Hindi pa uso unli text. Literal na piso pa ang text. Literal na card lang mabibili mo pang load. Uso pa nun 1515 na call para malaman mo magkano load mo. Wala pang Autoload Max nun or whatever. At ang denomination lang ng load ay 300, 500, at 1000.

So going back to the overnight fieldtrip…

Overnight nga di ba. Usually, natutulog ako na may cellphone sa ilalim ng unan. This certain person, naitatago natin sa pangalang Brand X, ay katabi ko.

To cut the story short, pag gising ko, PUK locked na ang phone ko.

Why? I don’t know. How? I don’t know too.

After ng overnight, hindi na kami masyado nagusap ni Brand X.

Lesson: Wag mangealam ng gamit. Kung gusto mo magbasa ng phone ng ibang tao, hiramin mo. Papabasa ko naman.

Shinare ko lang. Kelangan ko na kasi burahin sa memory mind bank ko eh.

Walang Title

Wrap lang ng emotions and stuff happened. Lam mo na, mga ganyang 10 min blog post lang. Bilang gusto ko ng ibang tinitignan na non-work.

So.

Etong lecheng tuhod ko nagdecide siyang bumigay. Una right knee lang. Matagal ko na to nafeel pero ako kasi yung type na mataas ang pain tolerance (or slightly keri lang ang physical pain due to many events, haha). Dineadma ko. So dahil nag over compensate "daw" ang left knee ko, pareho na sila masakit. One Monday, narandom isip ko, why not gamitin ang HMO card at magpatingin. So eto, may punit daw somewhere like a very athletic person. I-R-O-N-Y. DO not ask me what happened sa tuhod ko. Basta nangyari.

Tapos.

May mga times talaga na nakakatawa at nakaawa na nagseself trigger ka ng bagay bagay. Wala lang. Narealize ko lang. May specific kasi akong Tumblr hashtags? discussions? tags? kung ano man ang tawag sa thing ng Tumblr na finafollow para lang magself trigger. Wala lang.

Paminsan.

Nagpoprogress siya to Youtube para mas matrigger ako. Hindi ko rin gets paminsan. AT hindi niyo rin gets to. Lets leave it at Porn. Yes, Porn ang nagpapatrigger sa akin. Sorry.

Which.

Dapat itigil ko na kasi hindi nakakabuti sa tao ang Porn. #notoporn

And.

To end this short blog post, dagdag ko din ang I think tao ka lang when you feel frustrated over something. Well, pwede mo siyang gawing leverage para i-push ang sarili mo. Wala lang. Naisip ko lang na madami akong pwedeng ibigay, an arm, a knee (lol, reference), both knees or what have you. Then hindi pa rin enough. OR you do not know if its enough. Wala lang ulit. Reference back, this is maybe why I watch #notoporn. Pero, pero, pero, we will make this as a leverage. One day, I WILL give my knee (or both) and maybe an arm. Or even my writing hand.

Ang labo noh?

Nalabuan din ako.

Osha.

Baboo.

-nyabach0i

Finding Dory at si Tito Adam

No. This is not a movie review or movie spoilers kemekeme. Eto ay kwento ni Tito Adam. Si Tito Adam at ang dalawang conyo niyang pamangkin.

Let me give a pasweet na introduction: Me and a favorite person (or favorite person and I kung maarte kayo sa grammar) always makes it a point to do a pakyawan ng movies. Kung drugs or clubbing sa inyo, bigay niyo na ang movies.  Last week, naipasok sa banga ang Finding Dory.

So ayun na nga. Usually, ang binibili namin na ticket ay aisle kasi ang pantog ng kasama ko ay close to none. Kahit laway lang ang drinks, sure required maihi. Sometimes iniisip ko, may attendance sa cinema CRs or mini portal going to a different place or time stop then hindi lang natin napapansin kasi nga nastop niya ang time or whatevs (ok enough ADHD mode).

So ayun na nga ulit. Pagpasok sa sinehan, may lalakeng nakatayo sa harap ng dalawang bagets na super english, "What do you want?". Siya si Tito Adam. Kaharap niya ay ang dalawang bagets na girl at boy. Super sigaw ng mga gusto nila ng popcorn or whatevs. Sabi ko sa sarili ko, pag katabi ko sila maglalaslas ako right then and there.

SO yes, katabi ko sila. The kids to be exact. Sabi ko, shet, wala akong blade pano ako maglalaslas? This is going to be a fun movie experience!

Lo and behold, napakadaldal nila. Sa preview ng mga coming soon na movies, walang ginawa ang girl na bata kundi sabihin na "THIS ISN'T FINDING DORY!" every 5 minutes. Ok fine exagged ang 5, lets make it 10. Then nagunaw ang mundo ko nung bumalik si Tito Adam from his snacks run. Umupo siya sa different seat rows than the kids. Sa rows in front of us. Tito Adam why do you have to do this to us? To me? Why buy tickets with kids na hiwalay ka?!? WHHHHYYYYYY??? Btw, hindi pa din tapos i-point out nung batang babae na hindi pa rin finding dory ang pinapalabas. Hanggang sa sitahin siya ni Tito Adam sabay bato ng popcorn kernel at hamon na lalabas silang lahat pag hindi siya tumigil.

Then sabi ko sa katabi ko, "Pag hindi napuno ang sinehan, lilipat tayo!"

But no. PUNUAN.

NYETAKELS.

So nagstart na si Finding Dory. Yes, naipoint out din na nagstart na sabi nung bagets.

Habang sa course ng movie, yung bagets na babae nakaupo sa arm rest not the seat mismo. So nagmistulang 7'3" siya na lalake sa taas. Sinita na siya ng kalikod niyang babae na "Seat properly please". Umupo naman siya. Pero after a few minutes babalik siya. Then sisitahin siya nung bagets na lalake na "Seat properly someone can't see!". Naka tatlong ganun sila.

You might think wala akong reklamo kay bagets na lalake. Nope. Meron. Buong movie nakataas leg niya sa arm rest side ko so dama ko ang shoes niya. Pero ok na yun. Napatawad ko na siya. Kesa naman katabi ko yung bagets na babae baka makasuhan ako ng something. Charoz lang anubah.

But yes, maganda ang Finding Dory. Natune out ko naman thanks to Ellen Degeneres at ang whales.

Must watch.

Pakisama sina Tito Adam.

-nyabach0i

Top 5 Realizations So Far

Maniniwala ba kayo pag sinabi mid year na? Start counting.

Bilis noh.

Kasama ng bilis ng oras na yan, if you turn back, marami kang narealize. Na in years past, hindi mo pa narerealize. Like what I said, "I am the student of the Universe" - nyabach0i | 2016

Anyway, going back.

Ayun na nga.

At this day and age, marami ka talagang maiisip. Sa tulad ko pang favorite ang magisip. Paminsan mapapaisip ka lang, paminsan magtitrigger ng mga bagay bagay, paminsan mapapa "huh, so yun nga yun?". See how fun the brain works? Bonggels.

So, I'll share some that is shareable. And also, to remind myself din. But of course, secret lang natin to. And another of course, in countdown form.

1. Game of Thrones

Yeah, yeah. Late na ako sa ganap na to. Very, very late. Okay fine maganda nga. Wala naman akong sinabing hindi. Pero kasi, hindi ko na talaga pinapanuod ang overly hyped series. Kasi naiinis ako sa clashing of opinions. At sa mga metaphorical scenes unnoticed. Ergo, maarte lang ako.

Back to GoT, kung may narealize man ako diyan ay, buti na lang hindi ako buhay sa mga panahon na yan. Or sa lumang panahon na ang tingin lang sa mga babae ay pakangkang, taga linis ng bahay, at taga gawa ng anak. No. E.K.I. S. Women empowerment. No to rape. No to human rights violation. No to sexism. Yes to woman of power *snap snap*

Favorite character so far? Arya Stark. Woman (or bata) of power siya.

         1.1 Realization In Relation

              Bet ko ng raven nila. Kaya ng real time message transference. Kung pano nila natetrain.                       Don't ask. 

2. Dumi

Hanggang kelan mo kaya itago ang basura niyo sa bahay? Bawat village, may twice or once a week basura collection. Pero, kung itatago mo? Mga gaano katagal? 1 month? 2? Okay fine, madali kung may sentimental value. Like balot ng bubble gum na kinain mo nung first date mo chuchu. Kaya mo itago sa loob ng isang libro di ba? Makakalimutan mo. Tapos one day makikita mo then boom! Basura ulit. Pero another question, why keep the basura? Why keep it? Dahil may old value? Ganun ba yun? Or is it because, an item will eventually turn a basura? Or alam mong basura siya to begin with? Or is it collector ka ng basura? You love basura so much. The filth. Oh well. Sabi nga nila. Cleanliness is the next to godliness. 

3. Confort Zone

Pero totoo nga ba? Na you have to go out of your comfort zone to grow? Kung gagamitin ang analogy ng mga halaman, kung inuproot mo ang halaman sa paso, then tinanim mo sa ibang lugar, dalawa lang yan. Tutubo or mamamatay. But can you choose?

Kung may narealize man ako about that, you can chose to take the risk. And hope that you learned all the things to keep yourself alive. Di ba? Di baaa? Di baaaaaaa?

4. Trigger Warning - Neil Gaiman

Nyeta ka Mr. Gaiman. Nareiterate lang ang galing mo magsulat. Edi ikaw na. I chose to be just like you when I grow up. Charots.

5. THIS HITTING VERY CLOSE TO HOME

We all carry scars. People only see what they can see. Not knowing how deep. Or how long did it take to heal. Or has it even heal? So when people around you starts comparing explaining scars, whether it was self induced or scarred by another person, in your mind you know.
You know how it feel. When explanations start lashing you again. Again. Over and over. But they don't You go home only realizing you have the same scar again.

Kthanksbye.

-nyabach0i

The Dunkin Donuts Story

Well hello there month of May!

So so SOOO much things happened. Devah?? I mean pwede ako mag enumerate ng bagay bagay. Madami! Mga 9 kilos. Pero let us save that for multiple intermittent blog posts. Bigyan niyo ako ng chance please. Kokonti na nga lang tayong blogger, hindi pa ba natin bibigyan ng chance ang isa't isa? 

Okay moving on.

SO, yes, Dunkin Donuts Story.

Kelangan ko ng kape na everyday. Tinatry ko paminsan na wala. Either nagkakamigraine ako or iritable ako. Nakakainis kasi parang nung bata pa ako or around the inarteng adolescent stage, sabi ko sa sarili ko na hindi ako maadik sa kape. May moment sa buhay ko before na hindi ko gusto ang kape at kahit ang amoy ng kape. I guess it comes with adulthood? Ganun ba yun? Pakshet.

Anyway, dahil ako ay reyna ng night shift, pag weekend nasisira ang Eastern Standard Time sleeping pattern ko. Dahil, again, being ang adult, kasama na dun ang chores mo ng weekends. Chores equals general cleaning. Chores equals grocery.

Time warp to grocery time (I understand napakahabang intro na to, wag ka na umarte. Andito ka na eh. Todo mo na.)

Before grocery time, pinilit ko ang nanay ko na shumombay sa Dunkin Donuts adjacent ng grocery entrance. Bilang naginarte ako nung Sunday morning at hindi ako nagkape. Tinry ko mag mind over matter. Ended up with a headache. So shombay at kabig ng order ng black coffee. As black as my heart. Chos.

At as what society tells us, pag nasa kapihan ka, you can't just drink and run. Kelangan mo shumombay. And also, another thing society tells us, if you are shombay mode, you eavesdrop. So please refer to the accurate picture para marealize niyo ang seating arrangement. Katabi namin ng table ay isang Pujay at Junak niya na very much millennial looking with his hipster bright colored shorts and baby tee. And bilang month of May, natapos ang bonggang bongga election season.

I'll try to narrate the conversation. May iba man sa words, pero same meaning. Labo. Anyway.

PUJAY: Bakit niyo naman binoto si Marcos?

JUNAK: Hindi ako. Yung mga kaibigan ko.

Pujay now has annoyed look.

Junak Added: Medyo sikat si Marcos sa mga millennials eh. Madami siyang nagawa sa Senate.... ****blah blah blah more reason I chose not to hear because of personal reasons

Pujay is now furious.

Junak continues to give textbook platforms and conspiracy theories.

Pujay is steaming hot kamote.

PUJAY: Palibhasa hindi niyo alam ang mga nangyari dati.

JUNAK: Yung Martial Law ba yan? Pero maganda in terms of economics at blah blah blah.

PUJAY IS MAD AS FCUK.

PUJAY: Hindi yun discipline. Meron silang kinuha na hindi na mababalik. Naalala ko dati yung mga kumpare ko. Hinuli. Kasi may tattoo sila. Yun lang ang reason. Kasi may tattoo. Tatlo silang kumpare ko. Pinatay yung isa.

Junak in silence.

PUJAY: Meron pa dati. May mga nagwelga diyan sa may SLEX area for human rights. Anong ginawa ng Marcos mo? Inutusan bombahin. After bombahin, bumalik mga ibang tao naman para magwelga. Inutos ulit ni Marcos bombahin. Hindi na sumunod ang PNP kasi sila mismo, alam nilang mali na talaga.

Junak in kroo kroo.

PUJAY: Anong ginawa natin? NagOFW ako. Anong ginawa ng Marcos mo? Yung remittance na pinapadala ko hindi umaabot sa Mama mo. PNP lang ang bank noon na pwedeng mag wire transfer. Wala. Apat na buwan na sweldo ko hindi nakuha ng nanay mo.

Junak sweating bullets.

PUJAY: Alam ng anak niya yan (referring to Bongbong). Alam niya din nasan ang mga nawawalang pera. Pero hindi na niya mababalik yung mga nawala noon.

BOOM MIC DROP.

Nagsorry naman si Junak. Then I ended my eavesdropping.

Intense.

Ayoko maging political about this. Pero ha, do not give me the "Ang kasalanan ng ama ay hindi kasalanan ng anak". Yeah, that might be true. Pero he knows. He knows at mukhang wala sa intensyon niya na ibalik. And do not give me the "Look at Ilocos" bullshit. Trabaho niya yun. Expected of them na pagandahin nila ang Ilocos kaya nga sila nanalo.

I will be leaving this Young BBM pic.

Sino binoto kong VP? Hindi si BBM most def.

Okay enough with the political kemisbar.

Nanghihina lang ako pag nakikita ko tax ko sa payslip tapos ganyan ang ganap. Nakakawalang gana.

Osha. Kitakits.

-nyabach0i

PERO YUNG TOTOO, SINO KA?

Ayun na nga.

Its been a while in all fair of the fairnesses...

Pero pero pero.

Siguro mga ilang weeks na rin tong naka pending sa utak ko. Ang alin? Etong topic na to. Even before ang nasabing exam examan na kinuha ni watashi. Let's call this Epiphany Delos Santos Avenue corner Identity Crisis Center. Pero no, it's not identity crisis kasi mej sure naman ako sa kung anong tumatakbo sa utak ko at mga gusto ko. Teka wait, medyo implying to ng weird different thing. But wait teka explain kong mabuti... Read below. Haha.

May napanuod kasi akong video about Identity. Paki set ang timeline niyo na this is way waaaay way before. Way before the exam, way before the Social media ekis, and around the homophobic Manny Pacquiao issue.

Okay, okay. Una sa lahat, girl crush ko yan si ate. But, hindi ako superfan ng mga videos niya as a Youtuber kasi very out and about shibulibambam siya. Naligaw ako sa video na yan because naghahanap ako ng videos about Identity, Feminism, and Discrimination. Tapos suggested chenez sa gilid siya. Anyway, moving on. (Pero aminin niyo, ganda ni ate?)

After watching, marami akong inisip about me. Ano nga naman ang identification ko? Para we can be categorized in millions of things but still not enough definition (English yan +1 for effort). Like kay ate sa video, nakakaloka ang dulong part na rape survivor and all that. Who would know nga naman di ba? So mas okay ba tayong lahat kung wala na lang identity and lets just be who we are? Im so confused.

Medyo sensi topic ang identity. Kasi maraming pinapatay, nasasaktan, and kinakalimutan because of plain identity. Pero sabi nga sa favorite movie ko "Does it have to be anybody's fault?" Hulaan niyo san yan.

And now that you've hopefully watched the video above, aminin mo, nainggit ka sa kanya at gusto mo rin magenumerate ng mga identity chenez mo. Kasi ako, oo. Gumawa rin ako ng list. Effort to ha, kasi nagtake pa ako ng mga kacheapang online exam just to find out. I-be-base ko to sa list na ginawa niya:

Filipino

Mataba

Pansexual

Fag hag

Agnostic theist

Lonely and depressed

Divergent (LOL) okay fine kung bawal Divergent, Erudite na lang.

Geek

Nerd

Gamer

Gaymer

Bookworm

Audiophile

INFP sa 16 personalities

Melancholic sa 4 Temperaments

And so on.

In conclusion, bakit ba kelangan natin i-categorize? I mean pwede namang wag na di ba? Mas okay kung wala. Accept na lang and do not categorize. So pano pala sa larong the boat is sinking group yourself into keme? Edi haggard.

So yun lang naman. Equality for all.

Mwahuggzzz.

-nyabach0i

Unit 4: Security Systems Through User, Role, and Authorization Maintenance

O di ba? What a title. I have 6 minutes to spare before I get back to that bundok of bond papers to read. Akala ko last time na magaaral ako ng wagas at walang pagaalinlangan at nung student mode pa ako. But I guess, we need to learn everyday ang peg ng mga inarte sa work. Or mas emo mode, we are students of the universe. Teka ulitin natin.

"We are students of the universe." - nyabach0i | 2016

In fair ha, ginoogle ko ang line na yan. Wala pang nakakaisip or nakakasulat somewhere. Pwes, I claim that line. Kthanksbye.

SO ano ang title? Sana alam ko para hindi ko na binabasa at pinagaaral. How I wish na nanunuod na lang ako ng TV series, natutulog, nagaadik sa Youtube, or ng porn... but no. I have to a student of the universe. Scratch that, student of this cramming mode for this test that will make or break my career. Tharaaaay. Lakas maka Yuppie.

Okay fine hindi na ako Young. I guess P na lang ako. Pie? Pieppie? Kifi? Kifay? Huh?

So ayun. I only have 2 min left. 

Dahil inekis ko ang social media until Holy Week, I am bound to update my blog. Though may exception ako sa social media, kung news and public affair. Like yung Martin Shkreli thing. I hope mag ka AIDS siya at maging mahirap para magets niya. Wala lang. Kung ako lang may biochemical talents or whatever, magpapaka Tesla ako and give back. I don't gets the major business mode na kelangan i-jack up ang prices. Or baka now ko lang sinasabi to kasi payak ang pamumuhay ko? Ewan.

Okay sige bye.

See you in March.

-nyabach0i

The VERSATILE BLOGGER AWARD 2016 CHENEZ CHENEZ

Ayun na nga...

Ninakaw ko to sa post ni Anonymou Beki

In fairness sa Versatile Blogger Award! In fairness! 

Kinilig lahat ng bilbil na meron ako at narerevalidate ang fact na in a way, may nagbabasa pala ng blog ko. Ako mismo hindi ako bilib sa blog ko. Escape goat ko lang eto kung gusto ko i-stop ang mga kaartehan ko sa buhay. To think na muntik ko na burahin tong blog na to before before. So thank you kay Jep at Anonymous Beki. Pero mas deserve niyong dalawang ang award kasi hindi ako versa. Haha. But seriously. But thank you. But yes. But but but.

Sidenote: Niresearch ko ang mga posts ko kasi may recollection ako na may same same na ganitong award award na uso. Only to find out ang Liebster chenez. And yes, nagshare din tayo dun ng mga about me natin. Sabi na eh. Chos!

At based sa mga basa ko ng posts nilang dalawa, parang kelangan mo magshare ng 7 random facts about you and magnominate ng mga blogger na iba pa. Tapos 15 na i-tatag mong ibang blogger? Shet kayo andami nun. Tatry ko ang 7 random chenez ha. Bilang list to at fan ako ng lists, pupush ko yan. Pressure Lara Quigaman! Tatry ko. Try lang naman. Pwede ko naman siguro charutin lahat ng lalagay ko noh? Chos.

7 RANDOM CHUVAHEYHEY:

1. Matagal na akong blogger. Same blog name, same blog link and all that inarte. Mga early 2000 buhay na ang blog ko. Uso pa nun blogspot at livejournal. Medyo marami na rin akong blog friends nun. Anyareh? Nung 2011 ata or early 2012, binura ko dahil sa life events ko nung mga panahunan na yun. And yes, nagsisi ako ng malaley. Wala tuloy akong ibabackread na mas matagal :(

2. Mahilig ako magself study ng mga bagay bagay. Sabi nga nila Beyonce, "All the women who are independent. Throw your hands up at me." #idol #queenB #destinyschild. For example, musical instruments, microsoft excel, latin words, basic carpentry, pole dancing, etc... HAHAHA. Charoz sa carpentry at pole dancing.

3. Willing ako gumastos sa good food.

4. Malalim boses ko than a normal merlat. Like lalake levels. 

5. In line with number 4, kaya ko i-rap ang rap part ng Breakdown ni Mariah Carey. Break break dooooown steady breakin' me on doooown. Somewhat memorize ko pa siya. Tinry ko just now. Nawirduhan katabi ko.

6. Madami akong weird pet peeves. I will expound on this in a future post.

7. Metaphor is love, poetry is life.

So ayan na ang pito. Sana may natutunan kayo sa akin. Well kung wala, edi wala. Wag kayong magemote. Ay eto na nga pala ang tag part noh? Well wala akong 15 na itatag. Kasi may gut feel ako na eventually magfufull circle at matatag natin lahat ng active sa blogger na naiiwan. Char! But but buttt.

I tag Asyang.

Yun lang.

Baboo.

-nyabach0i

Ulap

*Okay. Nagreread ako ng mga random notebooks ko, only to find this written. Tapos ako mismo nagandahan at hindi naniniwala na sinulat ko siya. I totally forgot about it! (Arte ng english, shuta ka.) Anyway, kelangan bago matapos ang taon makapagpost ako ng mga sumusunod, Nakakatibo, isang random, at isang dedicated sa Miss Universe. --- Speaking of Miss Universe, kelangan ko irewatch. As a bakla, it is my duty to rewatch it.

hahampas ang malakas na alon

sa gabing ipinipinta paulit ulit

ng panaginip na minsang nagdaan

lalapit ako at isa isa kong kukunin

mga bituin sa gitna ng puso mo

tanong ang sasambulat sayo

matagal nang naitago ng panahon

lalakad tayo sa gitna ng ulan

bawat patak ng ulan

bawat pintig ng puso

...andaming ulap

parang nabibilaukan ang langit

So ayan. Mga ilang beses ko nireread only to realize na oo nga sinulat ko siya before. Wala lang. Nakakagulat ka past nyabach0i. Kasi first and foremost, tagalog yan. As a conyong tabachoi, you mostly make sulat sulat in english lamang! Anyway, ngayon na medyo may vague memory na ako ng when, why, who mo naisulat yan, medyo nag inarte ka na naman ng burberry light.

Pero ha, since I am talking to you past nyabach0i, can I just say haaaa, can I just say. Shuta ka wag mong kalimutan magsulat ng date sa mga sinusulat mo. Puta ka papahirapan mo pa ako. Nagawa mo nang magdrawing ng inarteng ulap pero noooooo, hindi mo nilagay ang date. Hindi ko tuloy alam kung sa beach mo sinulat yan (which I doubt, ano to romcom movie? coming of age movie?) or nag out of body experience ka!

Okay hanggang sa susunod sa inarte mo.

Arte mo puta ka.

-nyabach0i